jose saramago'nun yaratıcı bir kurguya sahip toplum ve birey açısından varolan düzene yönelik okuyucuya çarpıcı bir sorgulama sebebi sunan kitap. saramago, körlük metaforuyla aslında modern yaşamda insanın takındığı zırhı kaldırıyor.

yaratılan düzene uyum sağlayan, topluma göre iyi-doğru insanların yaşadıkları güçlük karşısında bastırılmış özüne ışık hızıyla dönebilmesi.

geçici bir felakette dağılan saydam ve kırılgan bağlarla kurulan düzenin bayağılığı, bastırılan öz için bağlayıcılığı olan ve böylece daha sağlam kurabilecek bir toplumsal düzenin gerekliliği.


!---- spoiler ----!

...yapacağımız her hareketten önce ciddi olarak düşünmeye başlasak, vereceği sonuçları önceden kestirmeye çalışsak, önce kesin sonuçları, sonra olası sonuçları, sonra rastlantısal sonuçları, daha sonra da ortaya çıkması düşünebilecek sonuçları düşünmeye kalksak, aklımıza bir şey geldiğinde, bulunduğumuz yere çakılır, hangi yöne olursa olsun bir adım bile atamazdık. sözlerimizin, hareketlerimizin iyi ve kötü sonuçları, kuşkusuz, ileride yaşayacağımız günlere, hatta bizim bu sonuçları doğrulamak, kendimizi kutlamak ya da başkalarından özür dilemek için artık bu dünyada bulunamayacağımız günlere göreceli olarak düzgün ve dengeli biçimde dağılır, zaten kimi insanlar da bu durumun ölümsüzlük denen ve çok sözü edilen şeyin ta kendisi olduğunu ileri sürer, iyi güzel de, bu adam öldü, bizim de onu gömmemiz gerekiyor...

!---- spoiler ----!

hikayede her yer alışında tebessüm yaratan ise; gözyaşı yalayan köpek.

ayrıca oldukça benzer, hatta daha gerçekçi diyebileceğim bir kurguya daha derinlemesine dalan bir kitap (bkz: veba - albert camus)